نام ویروس های کامپیوتری معمولا متشکل از یک پیشوند، نام اصلی و یک پسوند است. برای درک بهتر یک ویروس و عملکرد آن، اطلاع از چگونگی نامگذاری می تواند مفید باشد.

پیشوند: نوع ویروس یا بد افزار را مشخص می کند. مثلا W32 یا Win32 نشان می دهد که ویروس مربوطه می تواند سیستم های دارای ویندوز 32 بیتی مانند 95، 98، 2000، 2003، XP، ME و NT 4.0 را آلوده کند. آنهایی که فقط روی ویندوز 95 و 98 موثر هستند پسوند W95 دارند. گاهی شرکت های آنتی ویروس هنگام انتخاب پیشوند، به جای سیستمی که در معرض آلودگی است، از نوع تهدید بد افزار استفاده می کنند. مثلا از TROJ برای پیشوند تروجان ها یا از I-Worm برای نامگذاری کرم های اینترنتی استفاده می شود. پیشوندها معمولا با یک خط تیره از بخش اصلی نام ویروس جدا می شوند.

نام اصلی: نام ویروس که توسط شرکت های آنتی ویروس انتخاب می شود، به نوعی سلیقه ای است. این شرکت ها پس از کشف ویروس نامی برای آن انتخاب می کنند.

ممکن است یک نوع ویروس چند نام مختلف داشته باشد، اما معمولا در نهایت بر سر یک نام توافق می شود. گاهی هم نام ویروس از روی فایل آلوده ای که می سازد انتخاب می شود.

پسوند: برخی از ویروس ها هستند که در واقع به یک خانواده تعلق دارند، اما تفاوت های کوچکی نیز با هم دارند. این ویروس ها نام مشترک دارند، ولی برای نشان دادن تفاوتشان از حروف الفبای مختلف در پسوند آنها استفاده می شود. مثلا W32/Bagle